Het was oktober 2019 toen ik op een avond mezelf door een blauwe portaal heen zag gaan. Hele felle blauwe kleuren. Ik moest erdoor heen, maar had geen idee waarom. Dat werd mij pas duidelijk toen ik in november een positieve zwangerschapstest in mijn handen had.
Ik heb de doorgang gegeven voor het leven van mijn zoon. Niet alleen via mijn lichaam, maar ook door zelf naar een andere dimensie af te reizen en hem te halen of hem de doorgang naar hier te verschaffen. Mijn zoon komt in ieder geval niet uit het reïncarnatie programma binnen deze matrix.
De gehele zwangerschap voelde ik dat mijn zoon niet uit deze dimensie kwam, maar uit een hele andere. In de zwangerschap was ik al erg bezig met andere dimensies, andere wezens en alles wat er eigenlijk nog meer was in dit universum. Zelf zag ik wel eens arcturiaanse wezens. Dit was al in de jaren ervoor, maar nu leek alles nog veel sterker te worden.
Het voelde als heel belangrijk dat mijn zoon gezond en wel geboren moest worden (uiteraard het belangrijkste, maar het voelde ook als van wereld belang) en dat ook ik zonder problemen de bevalling zou doorlopen. Er waren momenten tijdens de zwangerschap dat ik dacht dat het fout zou gaan, dat mijn zoon verwisseld zou worden met een andere baby, dat er met mij iets zou gebeuren. Allemaal angsten…. Ik zei ook duidelijk tegen mijn man, mocht er iets gebeuren met mij, dat ik in een coma of iets zou belanden, geef me niet op want ik kom terug! Zelfs tegen mijn moeder had ik gezegd dat zij moest zorgen dat niemand iets zou moeten doen als ik bijvoorbeeld in een coma zou belanden. Ze beloofde mij elke dag alles in de gaten te houden en mij desnoods zo uit het ziekenhuis te rijden met bekabelingen en al 😉
De avond voor de bevalling zag ik een soort generaal komen van arcturiaanse wezens. Hij liet me de bevallingstafel zien (ik zou voor de derde keer een keizersnede krijgen) en rond die tafel stonden in een cirkel heel veel arcturiaanse wezens. Daaromheen zag ik ook het ras van lyrons (leeuwenras). Hij liet me weten dat het goed kwam dat er gezorgd zou worden dat ik en mijn baby gezond zouden blijven.
1 juli 2020, het midden van het jaar, om 8.44 uur werd onze zoon Lewis geboren. Lewis huilde niet, werd op mijn borst gelegd en keek me even aan, legde zijn hoofdje neer en alles was goed. Het voelde als een opluchting, dat we het samen gered hadden (natuurlijk met hulp van al onze ‘onzichtbare’ vrienden). Er zat ook een hele dikke knoop in de navelstreng… Mijn baarmoeder was al behoorlijk dun. Het had niet veel langer moeten duren voordat alles mis had kunnen gaan….
Een jaar later heb ik het wezen van mijn zoon voor het eerst gezien. Zijn ware zelf. Een heel groot blauw wezen, zonder dat het gezicht echt ogen heeft en een neus, maar meer vanuit veel licht. Vanuit een hogere dichtheid, niet zoals hier. Hoe hogere dichtheid hoe minder je ziet zoals wij vormen zien. Het was zo mooi en bijzonder dat hij zijn ware wezen aan mij liet zien terwijl hij in mijn armen lag.
Er komen starseeds, galactische wezens, naar deze wereld toe vanuit andere dimensies om hier te helpen en ondersteunen. Het is van groots belang dat deze mensheid beseft wie we vanuit de oorsprong zijn. We kunnen niet langer achteruit gezakt in de stoel hangen. We zullen op onderzoek moeten gaan. Mijn generatie is het ook niet helemaal gelukt, alhoewel er wel veel gedeeld wordt momenteel. Toch heb ik sterk het vermoeden dat de kinderen van nu, zij zijn het die het kunnen want zij komen helemaal niet van hier en zitten niet vast in allerlei programma’s. Zij hoeven niet allerlei trauma’s te verwerken en allerlei andere levens te healen. Nee zij zijn meteen puur, schoon, vanuit een andere dimensie gekomen om hier te ondersteunen.
Wij zullen moeten luisteren naar onze kinderen wat ze allemaal te vertellen hebben. Zij staan nog dichtbij de bron. Zij herinneren zich meer dan jij en ik. We moeten onze kinderen alleen wel beschermen zo goed we kunnen. Het is eigenlijk al vervelend genoeg dat wij het niet konden om deze aarde weer tot een paradijs te maken maar dat het onze kinderen zijn die het moeten oplossen 😉 Maar dan wel met bewuste ouders aan hun zijde 💪
Kom op iedereen, ga je onderzoeken doen ook al zie je niets, ook al denk je niets te voelen. Iedereen kan onderzoeken en voelen vanuit je hart wat klopt.
Voor onze kinderen.
Voor Ivey, Livay, Lewis en al jullie kinderen ❤️
In liefde
Stephanie ❤️
