Het was al laat en ik was erg moe.
Toen ik mijn ogen sloot ging ik meteen door een portal heen. Alles flitste voorbij en het leek dit keer wel veel langer te duren dan anders. Ineens was ik er doorheen en kwam terecht in water. Het water was alleen pikzwart en had ‘sterren’ erin. Net alsof een donkere nacht aan de hemel water was geworden en ik erin zwom. De rest om mij heen was ook zwart, alleen overal zag ik soort sterren als lichtjes door het water heen. Boven mij zag ik een levensgrote ‘orka’. Tenminste daar leek het op. Het vloog door de lucht in plaats van in het water aanwezig.
Binnen een flits was ik in een andere wereld. Nu zag ik geen hand voor ogen, alles was mistig en stoffig om mij heen. Leek wel de Sahara. Ik zag daar verder letterlijk niks. Het was een totaal ander klimaat.
Daarna was ik ineens op het water, dit keer was alles licht om mij heen. De lucht was blauw en het water ook. Midden in de zee zag ik een vulkaan staan. Heel even nam ik deze wereld waar.
Vervolgens ging ik ook daar weer weg en vroeg naar mijn familie van de Arcturianen. Door een voor mij bekende portal ging ik naar hen toe. De kleuren daar zijn zo mooi, hele felle kleuren van roze, blauw en wit. Ik voelde mijn familie daar om mij heen komen, zag ze niet in vorm maar in energie. Het gaf mij zoveel liefde en rust. Ik voelde de energie door mij heen gaan. Dit geeft zo’n goed gevoel, het geeft een enorme boost om alles weer aan te kunnen hier in dit aardse bestaan. Al zijn we tegelijkertijd overal aanwezig toch missen we hier in dit aardse bestaan onze galactische families. Ook al is dit niet nodig, want je bent altijd verbonden met al je galactische families.
